VI

З Масквы Васіль Данілавіч не паляцеў у Мінск — паляцеў у Кіеў. Дабраўся туды пад вечар. Горад жыў звычайным перадсвяточным жыццём. Наконт бяды — глуха. Знаёмыя калегі, якіх ён наведаў — званіць не стаў, толькі ад яго ўзнавалі непрыемную навіну, здзіўляліся, лаялі начальства: чаму маўчыць?

У нядзелю ca сваім універсітэцкім таварышам, вядомым фізікам Чубакіным, на яго «Жыгулях» паехалі на станцыю. Ад Сухалучча падарожнікаў i рыбакоў паварочвалі назад. Толькі дзякуючы сваім дакументам, якія сведчылі ix прафесію, удалося прабіцца да Чарнобыля. Далей, у Прыпяць, не пусцілі i ix, не памагла i хітрасць прыладзіцца да маскоў екай трупы. Усё гэта пацвярджала здагадкі Мартынюка, што аварыя сур’ёзная, непамерна больш не бяспечная, чым гаварыў віцэ-прэзідэнт, дзяжурны Саўміна, чым гаварылі тыя кіяўляне, якія ўжо мел i хоць нейкую скупую інфармацыю.

Урэшце ім «пашанцавала» — сустрэць знаёмага з маскоўскай групы, які пабываў ужо на станцыі,— спецыяліста па рэактарах, праектанта Камуннікава.

Дзіўна загарэлы, ён у прыёмнай райкома глытаў ёдзісты калій i піў з бутэлькі «Кабернэ». Ён адзіны чалавек, які не азіраўся перад тым, як выказаць сваю думку, гаварыў скупа, але на поўны голас. Ён не толькі наведаў станцыю, ён абляцеў яе на верталёце. I ён сказаў ім без сумнення, з цвярозай разважлівасцю i будзённасцю, быццам здарылася штосьці звыклае:

— Рэактар разбураны.

Мартынюк i Чубакін пахаладзелі. Толькі яны, фізікі, маглі ўявіць, чым гэта пагражае.

Камуннікаў сказаў больш:

— Я схапіў рад пяцьсот, калі не ўсю тысячу.

— Ды ты што! — пабялеў Чубакін i мімаволі адступіў ад яго.

— Вось табе i што! — пасміхнуўся праектант. — Я глянуў у яго жэрала. Відовішча, я табе скажу! Ніхто не бачыў такога агню. Блакітнага. Сіняга… Чорт знае — якога. А гэтыя ідыёты, — кіўнуў ён на дзверы кабінета першага сакратара, — спрачаюцца: разбураны ці не разбураны? Пераканаць некаторых немагчыма. Я кажу ім: ды ён ужо выплюнуў намнога больш, чым хірасімская бомба. Закрываюцца рукамі, як ад зачумленага. Як мы ўмеем ад усяго за крыцца вось так… Па-мойму, гэта ілюзіённы эфект: авось нас не ўбачаць. Тут убачаць. I вас, тэарэтыкаў, i нас, практыкаў.

У прыёмнай было нямала людзей. Слухалі Камуннікава ўважліва, але з недаверам — як хворага. Адзін так i сказаў:

— У бальніцу вам трэба.

Другі раздражнёна крыкнуў:

— Не развадзі дэмагогію! Панікёр!

— А ты закрыйся далоняй. Менш страху будзе.

Мартынюк паверыў кожнаму слову Камуннікава, які добра разумеў, што з ix, праектантаў, спытаюць у першую чаргу.

Выехалі яны позна, доўга шукалі крыніцы інфармацыі. Атрымалі яе нямнога, кал i не лічыць выказванне Камуннікава. I гэта пры тым, што разварушаны маляўнічы гарадок наваднілі не толькі міліцыя i ваенныя, што сведчыла аб сур’ёзнасці сітуацыі, але прыехала нямала i спецыялістаў — фізікаў, энергетыкаў. Больш выказвалі здагадак, прагнозаў. Мартынюк злаваўся: каб выказаць такое, не трэба было i прыязджаць сюды. Асабліва злавалі тыя, каму ўдалося ўбачыць разбураны блок. Суцяшэнне хіба адно — што разбураны адзін блок, чацвёрты, пра гэта сведчылі ўсе. Але, па сутнасці, адзін Камуннікаў быў цвёрда ўпэўнены, што ўзарваўся рэактар. Менавіта спецыялісты, фізікі ў першую чаргу, ставілі гэтую здагадку пад сумненне. Верыў у яе просты люд — тыя чарнобыльцы, што пачалі стыхійную эвакуацыю. Чубакін, між іншым, таксама спачатку лічыў, што больш панікі, чым бяды. Яго i Камуннікаў не пераканаў: па мінулых сустрэчах, канфліктах тэарэтыкаў i практыкаў Чубакін не заносіў яго ў лік сур’ёзных i адказных спецыялістаў — крыкун, няўдачнік, больш траціць энергіі на бітву з начальствам, навуковымі апанентамі, чым на справу.

Але калі Мартынюк i яго сябра выбраліся з вішнёвай засені чарнобыльскіх вуліц i выехалі да магістралі, што звязвала сталіцу з галоўным энергагенератарам, то был i ашаломлены i ўражаны, як нічым іншым у той дзень. Па шашы, як кінуць вокам, ішлі аўтобусы. Сотні аўтобусаў з людзьмі. Як растлумачылі ім работнікі ДАІ, якія доўга не пускалі ix i яшчэ не адзін дзесятак «Жыгулёў» i «Масквічоў» уліцца ў гэтую жоўта-чырвона-сінюю раку вялікіх машын:

— Эвакуіруецца горад Прыпяць, увесь, падчыстую.

— Ну, што скажаш, Максім? — як працяг спрэчкі, бадай, пераможна спытаў Васіль Данілавіч.

— Ды ўжо ж, — панура адклікнуўся ўкраінец i надоўга змоўк. Вычарпалася тэма для дыскусіі, для здагадак. Якое маюць значэнне навуковыя дэталі таго, што магло адбыцца на станцыі. Здарылася бяда для мнопх тысяч (а можа, i мільёнаў?) людзей.

— Колькі ў Прыпяці народу?

— Тысяч пяцьдзесят.

— Ці даўно быў пасёлак?

— Ці даўно быў пасёлак, — паўтарыў Чубакін. — Калі ты быў тут апошні раз?

— Мы пачалі праектаваць станцыю над Мінскам… Кіламетраў за дваццаць.

— Бліжэй трэба. Бліжэй! — са злосным сарказмам адказаў Чубакін. — I з гэтымі ж рэактарамі!.. — Мартынюк зразумеў: б’е па ім, бо ён добры сябра аднаго з аўтараў атамных рэактараў чарнобыльскага тыпу.

Яны доўга маўчалі, праводзячы аўтобусы. Будзе ім канед ці не будзе?

Чубакін закрыў твар рукамі.

— Мільгае ў вачах. Галюцынацыі пачынаюцца. Не здолею весці машыну. Куды ix вязуць? Дзе ix размесцяць?

Урэшце ўтварыўся невялікі разрыў, i яны ўціснуліся паміж аўтобусамі. Шматкіламетровы картэж машын вяло ДАІ. Павольна. Чубакін нерваваўся. Мартынюк зразумеў: сябра апанаваў страх. Чаго ён баіцца? Радыяцыі? I ён, добры фізік, не можа ўявіць памераў катастрофы. Хутка ён выказаў гэты страх i гэтую разгубленасць:

— А што, калі заўтра вось так прыйдзецца падняць Кіеў?

Васіль Данілавіч не адчуваў страху, ім валодала адно жаданне, навуковае — усё ўбачыць i асэнсаваць так, каб мець здольнасць даць рэкамендацыі ўладам. Ен не падумаў пра такія маштабы, як Кіеў. Не мог падумаць. Яго разлікі, калі ён з расказу Камуннікава ўпэўніўся, што адкрыла адзін рэактар, не давал i велічынь да Кіева, да Мінска. Хоць практыка ведае толькі ўзрывы бомб — пад Хірасімай, Нагасакі, выпрабаванні ў атма сферы, аварыя на Урале. Практыка можа абвергнуць разлікі тэарэтыкаў. Яны, тэарэтыкі, пераканалі сябе ў поўнай бяспецы атамнай энергетыкі. Сказаўшы Чубакіну пра Мінскую станцыю, ён думаў пра тое, што ні ў яго, ні ў калег яго, ні ў вышэйшых па аўтарытэту розумаў не ўзніклі сумненні наконт Мінскай стандыі, яе пасадкі ледзьве не ў межах горада, усе, каму належала, з лёгкай душой паставілі свае подпісы пад заключэннем, пад праектным заданнем. Цяпер акадэмік разумеў, якое недаравальнае глупства яны рабілі.

Сябраў страх за магчымую эвакуацыю Кіева абліў халодным потам i яго спіну, хоць кузаў машыны выпраменьваў набраную на стаянках цеплыню. Ці а дну цеплыню?

Сустрэчнага руху амаль не было, прайшоў картэж урадавых машын ды калона ваенных грузавікоў. Аднак Чубакін не адважваўся выйсці на левую паласу, каб паспрабаваць абагнаць аўтобусы; не ўціснешся, кал i насустрач рушьщь гэткая ж калона ці будуць імчаць на шалёнай хуткасці міліцэйскія, санітарныя машыны.

Каля Дымера на бакавым з’ездзе стаялі дзве ваенныя машыны, афіцэры i салдаты рабілі замеры радыяцыі ў паветры i на зямлі. Рабілі прыборамі, якія мела толькі армія. Чубакін быў адным з аўтараў такога дазіметра. Таму, праскочыўшы з’езд, ён крута ўзяў на абочыну i спыніўся.

— Пагледзімо, што паказваюць нашы стрэлачкі.

Але ваенныя не толькі не паказалі ім «стрэлачак», a ўвогуле аднесліся падазрона.

— Паказваюць, што ёсць.

— А што ёсць?

— Грамадзяне, не перашкаджайце.

— Ён, — паказаў Мартынюк на сябра, — адзін з канс. труктараў гэтага прыбора. Пакажы, Максім, дакумент.

Дакумент ваенныя не сталі глядзець. Па дарозе да машыны Васіль Данілавіч сказаў:

— Ты знаеш, што ў гэтай сітуацыі можа нарабіць найбольшай бяды? Сакрэтнасць. Наша нера зумная сакрэтнасць.

Ён доўга развіваў гэтую тэму, бадай, аж да Кіева. Чубакін маўкліва згаджаўся. Даволі гаманкі ўкраінец раптам сцяўся, змоўк, напэўна, аглушылі яго, пазбавілі мовы думкі пра эвакуацыю Кіева. Ёсць ад чаго анямець!

На нейкі момант Чубакіна «прарвала», i ён, захлынаючыся ад шчасця ці ад страху, пачаў расказваць пра свайго першага ўнука, якому ўсяго тры месяцы. Дзеці — у Белай Царкве, i яму трэба абавязкова сёння ж паехаць туды, толькі жонку захопіць…

Мартынюк разумеў яго.

Месц на самалёт не было. I ён увесь душны i трывожны вечар праштурхаўся на забітым людзьмі чыгуначным вакзале. Ішла самаэвакуацыя. З аглядкай перадавалі самыя ыеверагодныя чуткі — такія, што фізік здзіўляўся, як не ўзнікае паніка. Што думаюць улады?

Чаму ніякай інфармацыі? Хацелася пайсці ў радыёрубку вакзала i расказачь людзям, што здарылася, ва ўсякім разе, паспрабаваць пераканаць, што тагачаснай пагрозы пакуль што няма, можна не ўцякаць гэтак паспешліва, аднак… Аднак… На жаль, ніхто яго да мікрафона не пусціць, а каб i дабраўся туды, то нямнога б яму далі сказаць.

Месца за трайную цану купіў у правадніка вагона, успомніў вопыт зяця, які ніколі не мае праблемы з білетамі, не ў прыклад цесцю.

Да загадчыка аддзела Мартынюк трапіў лёгка, да яго заходзіў, як кажуць, без стуку, бо загадчык — вучань яго.

Загадчык прачытаў яго дакладную, даволі падрабязную — з падлікамі, формуламі, тлумачэннямі, каб зразумелі недасведчаныя, i збялеў: ён, фізік, вычытаў больш, чым там было напісана.

— Вы сур’ёзна так лічыце?

— Вы думаеце, я лётаў у Кіеў, дабіраўся да станцыі, каб пажартаваць. Я напісаў мінімум, што трэба зрабіць.

— Добраяькі мінімум — эвакуацыя са стокіла метровай зоны!

— Далажыце Лявонцію Мікалаевічу. Я аба вязаны ўсё растлумачыць асабіста. У мяне было мала часу на дакладную, хоць пісаў яе, лічыце, суткі.

— Добра. Я далажу.

Аднак не працягнуў рукі да тэлефона, не падняў ся, каб пайсці на паверх вышэй.

— Іван Міхайлавіч, я не пакіну юты вялікі дом, пакуль не сустрэнуся з самім…

— Не думаў, што вы такі. Я лічыў вас спакойным, прабачце, нават флегматычным чалавекам. Да лікатным…

— А я i раблю гэта далікатна, як бачыце. Не рвуся праз міліцэйскі пост…

Загадчык аддзела сціснуў галаву рукамі i зноў паглыбіўся ў чытанне дакладной.

Мартынюк не мог зразумець, чаму іван Міхайлавіч не хоча хутчэй далажыць кіраўніку: не ардынарная ж справа. Вучонаму было няўцям, што дарослы чалавек, кандыдат навук, баіцца сунуцца з такой дакладной у высокі кабінет.

A між тым гэта было так. Іван баяўся Лявона, бо добра прадбачыў яго рэакдыю. Каб хоць акадэмік быў не яго падначалены. А так, напэўна, пачуеш: «Плады вашага кіраўніцтва! Свяцілы! Загналі навуку ў тупік».

I гэта будзе самае лёгкае, можна пачуць i больш суровыя i крыўдныя словы. А каму хочацца нарывацца на такое, калі мяркуецца скарачэнне штатаў?

Лявонція баяліся ўсе, людзі вышэйшыя рангам, чым загадчык аддзела, калаціліся перад тым, як увайсці ў яго кабінет з двайнымі дзвярамі. Паміж сабой называл i яго «Дырэктарам». Шпіёны данеслі Лявонцію пра гэта, i ён сказаў на нарадзе:

«Вы называеце мяне Дырэктарам. Думаеце, абражаеце гэтым? Не! Проста прызнаяце, што не ўмееце працаваць, не навучыліся, разбэсціліся, сталі гультаямі, i толькі добры дырэктар можа навучыць вас працаваць. Што я i раблю».

I гэта — усяму актыву, людзям, якія цягнулі воз не адзін дзесятак гадоў. А ён… ці даўно быў ix падначаленым, пакорлівым, старанным!

Але нават гэтую суровасць i патрабавальнасць не маглі яму дараваць. Часам проста збівала з панталыку працавітасць яго i самаўпэўненасць у сваёй непагрэшнасці, у сваім уменні да ўсяго дайсці самому, усё ўзважыць на сваіх шалях i вырашыць аднаму, паправіць, выцягнуць, узняць.

Некаторыя сур’ёзна, некаторыя з гумарам захапляліся не толькі яго ўпэўненасцю, але i адкрытымі заявамі, што ён, адзіны ў рэспубліцы, ведае ўсё. A ведаў ён хіба прамысловасць. Сельскую гаспадарку — на ўзроўні свайго бацькі-селяніна, эканоміку — на ўзроўні сакратара райкома, бо нядоўгі час быў на гэтай пасадзе, навуку — па інстытуцкіх падручніках, літаратуру… яе ведаў не глыбей, чым сярэдні дзесяцікласнік, аднак гэта не перашкаджала яму выступаць перад пісьменнікамі i вучыць ix, недарэкаў, апалітычных людзей, гультаёў i п’янюг, як трэба пісаць, чаго патрабуе ад ix народ.

Аб’ектыўна кажучы, чалавек i кіраўнік Лявонцій Мікалаевіч быў даволі супярэчлівы. Прадуктам застойнага часу назваць яго нельга. Але кіраўніком новага тыпу…. Хіба ў адным ён апярэдзіў перыяд развалу i стыхіі — у патрабаванні дысцыпліны. Ад усіх. Дзіўна, што разгул дэмакратыі i яго зрабіў бязвольным, разгубленым, аморфным. Не ўпраўляў ён жыццёва важнай галіной, якую яму даручылі ў гэты час. Куды дзяваліся яго самаўпэўненасць i ўсёведанне.

Бачачы разгубленасць загадчыка, Васіль Данілавіч проста маліў свайго вучня i кіраўніка:

— Іван Міхайлавіч, зрабіце, каб ён прыняў мяне. Вы ж разумееце, як гэта важна. У дакладной я не мог усяго напісаць, не хапіла часу. Звычайнаму чалавеку, нават інжынеру… не фізіку, трэба растлумачыць ядзерную азбуку. Вы ж гэта разумееце.

Іван Міхайлавіч пазваніў па «прамым тэлефоне», так ён называўся, але тут быў «крывы» — трубку ўзяў памочнік.

— Мне трэба тэрмінова да Лявонція Мікалаевіча.

Мартынюк не чуў, што тлумачыў памочнік.

З цяжкасцю малады вучоны функцыянер адарваў сваё ацяжэлае ўжо цела ад крэсла, зачыніў сейф, даў акадэміку свежыя газеты.

— Пайду дзяжурыць пад дзвярамі. Інакш не праб’ешся. Цяпер у яго саюзны міністр, пасля — чэшская прафсаюзная дэлегацыя…

Дзяжурыць яму прыйшлося гадзіны паўтары, хоць вымушаў памочніка двойчы дакладваць.

Ветлівы з чужымі, ca сваімі Дырэктар амаль ніколі не вітаўся за руку, нібы прысутнасць у адным будынку была раўназначнай прысутнасці ў адной зале.

— Ну, што ў вас гарыць? — каротка глянуўшы на чарговага наведвальніка i ўбачыўшы свайго, незадаволена спытаў Лявонцій Мікалаевіч.

— Дакладная акадэміка Мартынюка аб аварыі на атамнай станцыі…

— У нас ёсць атамная станцыя?

Івана Міхайлавіча абразіла гэтае пытанне: недарэчны сарказм!

— Гэтая станцыя за дзесяць кіламетраў ад нашай тэрыторыі…

— Вы прыйшлі вучыць мяне геаграфіі? — вельмі незадаволена спытаў гаспадар кабінета, глянуўшы на карту рэспублікі.

Загадчык ведаў, пад які ўдар траплялі людзі, якія мелі неасцярожнасць сказаць свайму кіраўніку агульнавядомую ісціну ці спрабавалі прасвяціць яго ў тым, што сам ён добра ведаў.

— Дзесяць кіламетраў для радыяцыі…

— Дзякуй. Вы прасвяцілі мяне, — уедліва i абразліва перапыніў Лявонцій Мікалаевіч i ашаламіў нечаканым пытаннем: — Вы доктарскую абаранілі?

— Не яшчэ.

— Старайцеся. Пакуль займаеце кабінет у гэтым доме, лягчэй будзе абараняцца.

Што ён мог адказаць на такое, мякка кажучы, хамства? Пракаўтнуць жабу… Але яна стаяла ў горле i ў грудзях — грудная жаба. Трэба валідол. Аднак паспрабуй тут, перад ім, пакласці таблетку ў рот — заўтра ж цябе «камісуюць». Каму трэба хворыя работнікі ў такой установе ў такі адказны час! Ідзе перабудова!

Магчыма, угледзеў Лявон, як счарнеў падначалены, бо сказаў лагодна:

— Давайце вашу дакладную.

— Яна не мая. Але я гатовы падпісаць яе.

— Хвалю за салідарнасць. Вы дастойны вучань. Мартынюк ваш навуковы кіраўнік? Я правільна інфармаваны?

Лявонцій Мікалаевіч меў яшчэ адну якасць, якую ў аднаго чалавека можна назваць выдатнай, у другога небяспечнай. Ён усё помніў аб людзях: хто калі ўзняўся, узнагародзіўся, хто дзе спатыкнуўся, у каго што запісана ва ўліковай картцы; ён, напрыклад, не ведаў жонак супрацоўнікаў у твар, але помніў ix імёны, імёны па бацьку i здзіўляў шмат каго, перадаючы прывітанні; яго мала цікавілі ўдачы, поспехі ix дзяцей, але калі хто з сыноў работнікаў вышэйшага эшалона насваволіў — напіўся, развёўся, ён пра гэта невядома праз якія каналы хутка ўзнаваў i доўга помніў.

— Інфармацыя ў вас выдатная.

Лявонцій Мікалаевіч пільна паглядзеў на падначаленага: сур’ёзна ён ці з падколкай?

Дакладную Лявонцій пагартаў — шэсць старонак на машынцы, i паклаў убок на стус іншых папер.

— Мартынюк просіць неадкладна прыняць яго. Чакае ў маім кабінеце.

— Неадкладна?

— Я прашу вас прачытаць дакладную зараз жа.

— Ну, калі вы просіце… Хіба магў адмовіць вам?.. — гумар у яго нярэдка здзеклівы. Аднак пачаў чытаць.

Праз дзве-тры мінуты Іван Міхайлавіч угледзеў, як выцягнуўся твар у кіраўніка, на лбе — ніколі такога не бачыў — пачалі з’яўляцца адна за адной маршчыны: прачытаны абзац — маршчынка, абзац — маршчынка. Лысіна бялела, а шыя пад вушамі бурэла, быццам кроў у артэрыях i венах запякалася, Івану Міхайлавічу ажно страшнавата стала — ведаў, што Лявонцій гіпертонік. Сапраўды спалохала, калі ён, не адрываючыся ад паперы, пачаў слепа мацаць рукой стол. Намацаў фламастэры, перабраў ix пальцам! не гледзячы, выбраў чырвоны i размашыста паставіў на полі старонкі вялікі клічнік. Адгарнуў ліст назад i меншы клічнік напісаў на папярэдняй старонцы. Адарваўся ад тэкста, зняў акуляры, паглядзеў на загадчыка чырвонымі вачамі, быццам прачытаў не чатыры старонкі, а добрую сотню. Спытаў:

— У яго зігзагаў не было?

— Якіх зігзагаў?

— А вось гэтых, — красамоўна пакруціў пальцам каля скроні i ляпнуў далонямі па паперы, загрымеў: — Дык гэта ж чысцейшая шызафрэнія! Вы чыталі?

— Чытаў.

— I спакойна седзіце? Без абурэння? Гатовыя падтакаваць вашаму свяцілу? Ды вы прачытайце, што ён прапаноўвае! Эвакуацыю са стокіламетровай зоны! Закрывай, значыцца, Мазыр, Хойнікі, Рэчыцу, а можа, i Гомель. Колькі там па прамой? Абсурд! Вы ўяўляеце, што гэта такое? I вы мне яшчэ даказваеце, што гэта здаровы чалавек, аўтарытэтны вучоны!.. Згаджуся з адным, што ўсе яны з заскокам, вучоныя вашы. На вас пакуль што не распаўсюджваю… Вы думаеце, нармальны чалавек пачаў бы расшчапляць атам, выпускаць такога джына?..

Падняўся, выйшаў з-за стала, прайшоўся па кабінеце i ўжо, бадай, спакойна, даверліва, што было неўласціва гэтаму чалавеку, які ў кожным з падначаленых бачыў свайго нядобразычліўца, сказаў незвычайную тыраду — філасофскі праклён навуцы.

Іван Міхайлавіч здзівіўся. Тут — i ў малой зале за сцяной, i ў вялікай унізе — ён чуў ад гэтага чалавека крытыку асобных вучоных, але вельмі высокую ацэнку ўсёй навуцы, гарачыя заклікі ўкараняць дасягненні навукова-тэхнічнага прагрэсу i бязлітасны разнос тых, хто не рабіў гэтага. I раптам — анафема навуцы! Дзівак. Моцна ж зачапіла яго за жывое. Што? Сама аварыя? Ці Мартынюкова «трызненне»?

Аднак «філасофія» ўтаймавала яго. Сцёрліся пісягі на лбе, паружавела шыя. Вочы, якія ў час тырады былі ў касмічнай далечы, вярнуліся ў кабінет, скіраваліся на субяседніка.

Іван Міхайлавіч узбадзёрыўся. Пры ўсім пры тым гэты чалавек умеў часам прымаць нечакана для ўсіх смелыя рашэнні. Можа, i зараз вось такім пакручастым шляхам ідзе да такога рашэння?

Лявонцій Мікалаевіч спыніўся каля дзвярэй у пакой для адпачынку i напалеонаўскім жэстам паказаў рукой на тэлефонны столік, дзе вакол вялікага селектарнага апарата з мноствам кнопак стаяла штук пяць дыскавых рознага колеру.

— Гэта што?

— Апараты, — незразумела паціснуў плячамі Іван Міхайлавіч.

— Яны — што? Маўчаць! А каб хоць пятая частка было праўды ў тым, што напісаў ваш Мартынюк… Васіль Данілавіч, так? Каб было так страшна, як яму, запэўніваю вас — тэлефоны трашчалі б на ўвесь гэты будынак. Яны абарвалі б вушы… аглушылі б не толькi мяне, але i вас, кіраўніка навукі. А яны маўчаць. Быў мне званок з Масквы… з самага верху. Быў з Гомеля — даклад аб сітуацыі. Людзі спакойна працуюць. Ніхто не панікуе. Званіў я ў Кіеў. Урад Украіны прыняў усе меры… Акадэміку нашаму чамусьці здаецца, што усе спяць. Растлумачце яму, што HixTо не спіць… Палітбюро засядала… Аварыя… так мне далажылі… можна лічыць, ліквідавана. Радыяцыя? Пакуль што невядома, якая яна. Аднак падняты ўжо вайсковыя часці… хімічныя… для правядзення дэзактывацыі. Вы лепш за мяне павінны ведаць, як гэта робіцца.

— На жаль, не ведаю.

— Вось вам ваша навука!

— Што адказаць Мартынюку? Чалавек чакае.

Лявонцій Мікалаевіч вярнуўся ў сваё крэсла, толькі адтуль, з трыбуны, ён мог прымаць рашэнне. Пагартаў дакладную, на момант паглыбіўся ў адну старонку i нагіісаў на по л i не пытальнік, нейкі адмысловы знак накшталт параграфа.

— Я прыму яго. Вашага брата нельга не прыняць.

Іван Міхайлавіч вярнуўся ў свой кабінет з вінаватым выглядам. Адвёў вочы ад пільнага чакальнага позірку свайго навуковага кіраўніка.

— Не прыме? — амаль спалохана спытаў акадэмік.

— Прыме. Чакайце.

— Выдатна. Не буду вам перашкаджаць. Пачакаю ў калідоры. Ці лепш пайсці ў прыёмную?

— Пагуляйце ў калідоры. Я папрашу, каб пазванілі мне.

Кал i загадчык аддзела выйшаў, Лявонцій пазваніў старшыні камітэта народнага кантролю. З падначаленым ён рэдка вітаўся першы.

— Што там у нас за пісьмо было ў адносінах Мартынюка? Але, вучонага…

Старшыня ведаў здольнасці гэтага чалавека, яго нечаканыя звароты i пісьмы з яго рэзалюцыямі стараўся запамінаць. Растлумачыў, Была ананімка, што акадэмік пры будаўніцтве дачы забраў з інстытута жалезабетонныя пліты для перакрыцця. Устаноўлена праверкай: пліты бракаваныя, кінутыя будаўнікамі, праляжалі гадоў пятнаццаць, захламляючы двор, ix трэба было вывезці на звалку, крыміналу няма, справа закрыта.

Выслухаў Лявонцій тлумачэнне моўчкі. I раптам, як гром, заключэнне:

— Дрэнна мы правяраем.

I адбой.

Старшыня колькі хвілін сядзеў, слухаючы стук крыві ў скронях. Потым націснуў кнопку селектара.

— Генадзь Мікалаевіч! Знайдзіце пісьмо «акадэмікаў» на Мартынюка.

— Ды яно ў мяне. Збіраюся паехаць туды, пасароміць за такія ганебныя ананімкі. Чым людзі займаюцца!

— Нікуды не ездзіце, прынясіце пісьмо мне.

Васіль Данілавіч гуляў па доўгіх калідорах гадзін шэсць, да канца работы. У той дзень яго не прынялі.